شیراز!
شیراز
دیوانه ام میکند!
شیراز...
شهر عزیز من
حدود یک ساعت پیش از کنار دانشکده پزشکی شیراز گذشتم.... هنوز هم فشار های عصبی درونم رو اتیش میزنه!
شیراز...
بزرگراه چمران..
(استخر سر پوشیده ی انقلاب..
و درست کنار استخر خوابگاه دخترانه ی گلستان...
وقتی خوابگاه بهاره ی خودم رو با این خوابگاه مقایسه میکنم دیوانه میشم...
خوابگاه بچه های پزشکی دندون و دارو...
از مجهزترین خوابگاه ها که البته به پای شهید دستغیب نمیرسه...کافی نت سالن مطالعه سلف اختصاصی محیط مناسب سوییت ۳ نفره اتاقها تمیز اخ خدایا خدا...اونوقت خوابگاه ما حتی نور مناسب مطالعه هم نداره! )
فلکه دانشجو...
فلکو نمازی...
خیابون زند...
دانشکده پزشکی...
اما من اخرش میرم یا اونجا یا هم نهایتا تهران و نه هیچ جای دیگه..
خدایا راه بسیار سختی رو در پیش دارم...خدایا بهت محتاجم
خدایا اراده ام رو قوی کن.. خدایا محکمم کن در مقابل مشکلات
خدایا... بهم رحم کن...
خداجونم مچکرم ازت به خاطر همه جیزمطمئنم این همدان رفتنم هم حکمتی داره... پس دلمو اروم کن...
راستی از همه دوستای عزیزم اولا معذرت میخوام به خاطر این تاخیر و ثانیا ازتون میخوام برام دعا کنین...
و در اخر این شعر از جناب گرانقدر قیصر امین پور که حس میکنم این رو برای من سرودند!!!!..
این روزها که میگذرد هر روز
احساس میکنم که کسی در باد
فریاد میزند
احساس میکنم که مرا
از عمق جاده های مه الود
یک اشنای دور صدا می زند
اهنگ اشنای صدای او
مثل عبور نور
مثل عبور نوروز
مثل صدای آمدن روز است
ان روز که ناگزیر می اید
روزی که عابران خمیده
یک لحظه وقت داشته باشند
تا سربلند باشند
و آفتاب را
در آسمان ببینند
روزی که این قطار قدیمی
در بستر موازی تکرار
یک لحظه بی بهانه توقف کند
تا چشمهای خسته ی خواب الود
از پشت پنجره
تصویر ابرهارا در قابو طرح واژه گونه ی جنگل را
در آب بنگرند
روز وفور لبخند
لبخند بی دریغ
لبخند بی مضایقه ی چشمها
ای روز های خوب که در راهید!
ای جاده های گم شده در مه!
ای روزهای سخت ادامه!
از پشت لحظه ها به در ایید!
ای روز افتابی!
ای مثل چشمهای خدا ابی!
ای روز امدن !
ای مثل روز امدنت روشن!...
این روزها که میگذرد هر روز
در انتظار امدنت هستم!
